Wieś Chlewiska w powiecie siedleckim, w gminie Kotuń, gdzie znajduje się zabytkowy dwór zwany „Reymontówką”, położona jest w malowniczym krajobrazie rozległych lasów i łąk, z dala od głównych dróg przecinających Mazowsze. Jej nazwa pochodzi prawdopodobnie od znajdujących się tu w dawnych czasach żerowisk dzikiej zwierzyny w lasach dębowych (stąd nazwy sąsiednich miejscowości: Dąbrówka-Ług, Dąbrówka-Stany, Dąbrówka-Wyłazy, Nowa Dąbrówka). Pojawia się też inna ścieżka etymologiczna, dopełniająca tę pierwotną interpretację – Chlewiska od chlewów (świnie pasiono w lasach dębowych, stąd w bajkach zawód świniopasa).

Z istniejących zapisów wynika, że w pierwszej połowie XIX wieku istniał już w Chlewiskach park wokół drewnianego dworu (dwór stał w innym miejscu niż obecny), a z ustnych przekazów, że majątek należał do dóbr kościelnych. Wiek drzew i przestrzenny układ parku – przy drodze dojazdowej lipy, na północnym obrzeżu jesiony, przy dworku dęby – wskazują na istnienie dworu już w początkach XIX wieku. Wówczas wieś Chlewiska była kluczem majątku, w skład którego oprócz miejscowego folwarku wchodził folwark Kownaty i wieś Trzemuszka. Drewniany dwór prawdopodobnie powstał w 1807 roku.

Pół wieku później ówczesny właściciel majątku Lucjan Różański (Różyński), pochodzący z Siedlec absolwent medycyny na Uniwersytecie w Charkowie, rozebrał go i zbudował nowy, również drewniany, parterowy, przykryty gontem. Na terenie folwarku Chlewiska istniało 14 budowli drewnianych o różnym przeznaczeniu. W 1896 roku wzniesiono murowany spichlerz oraz stodołę. Posiadłość otoczona była wówczas murem z kamienia. Do dziś żywa jest pamięć o zdarzeniu, jakie miało miejsce podczas powstania styczniowego. Kozacy napadli na dwór, grożąc powieszeniem właściciela na starym dębie. Różański pełnił wtedy funkcję naczelnika nieodległego Kałuszyna, zapewne był to odwet za jego konspiracyjną działalność. Na szczęście udało się uniknąć tragedii, ale los powstańca był już przesądzony. W 1865 roku Lucjan Różański został zesłany na Syberię, gdzie w kopalni złota w Krasnojarsku ratował zdrowie wycieńczonych katorżniczą pracą robotników. Zmarł w 1896 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Żeliszewie.

W 1902 roku Chlewiska przeszły w ręce Józefa Felicjana Helbicha (1875-1965) herbu Pikolar. Nowy gospodarz, z wykształcenia prawnik, okazał się doskonałym rolnikiem. Za jego czasów powstało kilka stawów rybnych (hodował głównie karpie) i obora dla krów rasy holenderskiej. Jemu również zawdzięczamy unowocześnienie gospodarstwa pod kątem produkcji rolnej. Był też znanym działaczem społecznym. W 1918 roku został starostą siedleckim, ale wkrótce zrezygnował z nowej posady, podobnie jak z dalszego gospodarowania i przeniósł się do rodowego majątku w Konarach. Po nim mazowieckie dobra przejął jego brat Stefan.

Wkrótce część gruntów wraz z dworem kupiła Spółka Rolna „Sparos”, a ta z kolei w 1926 roku sprzedała majątek Aurelii Szabłowskiej z domu Szacsznajder, córce kupca handlującego butami, wdowie po pisarzu Władysławie Reymoncie. Aurelia spożytkowała na ten cel pieniądze męża z Nagrody Nobla – otrzymał ją w 1924 roku za powieść „Chłopi”.

Okres „panowania” Aurelii Reymontowej w Chlewiskach to czas bujnego rozkwitu majątku. Zmienił się także sam dwór – nowa właścicielka rozbudowała jego wschodnią część, powstał domek ogrodnika oraz brama wjazdowa w stylu podhalańskim. Oczkiem w głowie pani Aurelii był ogród – wytyczała w nim nowe aleje i nasadzała rośliny, których mógł pozazdrościć jej niejeden botanik. Za jej czasów obsadzono grupy starodrzewia krzewami kwitnącymi, posadzono także żywopłoty, które zamykały całość szmaragdowym pierścieniem.

Feliks Tymieniecki – to kolejna światła postać w dziejach Chlewisk. Potomek znakomitej szlachty, wykształcony w Niemczech i Szwajcarii ekonomista, krewny braci Jabłkowskich z ulicy Brackiej, prezes spółki węglowej „Węgloblok”, w 1939 roku przejął po Aurelii całkiem dobrze prosperujący majątek. Rodzinie Tymienieckich udało się tu przeczekać okupację i dotrwać aż do końca lat 50., kiedy to dwór przejęło państwo w ramach likwidacji przedsiębiorstwa Tymienieckiego, zostawiając mu tylko niewielką część. W Chlewiskach dorastały trzy córki państwa Tymienieckich: Ewa (1942-1988), Teresa (1943) i Maria (1948-2010). Częstym gościem w dworze była mieszkająca w nieodległym Dobrzanowie Maria Buyno-Arctowa – pisarka, żona słynnego przedwojennego wydawcy Zygmunta Arcta.

W 1948 roku Feliks Tymieniecki został aresztowany przez NKWD i skazany na śmierć. Potem ten wyrok zrewidowano i skrócono do 12 lat więzienia. Prezes „Węglobloku” trafił do ciężkiego więzienia we Wronkach. Nastąpił całkowity przepadek jego mienia, ale decyzja nie została wykonana od razu i rodzinie udało się pozostać we dworze na prawach lokatorów jeszcze przez dziesięć ciężkich lat. W 1953 Feliks Tymieniecki dostał po raz pierwszy pozwolenie na zobaczenie swoich córek. Został zwolniony z więzienia rok po śmierci Stalina, a po 1956 odbył się jego ponowny proces i rehabilitacja.

W 1956 roku dwór w Chlewiskach przejął Stołeczny Związek Spółdzielczości Pracy, a następnie Spółdzielnia Pracy „Pyrofleks”, która organizowała tu kolonie dla dzieci. Ostatecznie rodzina Tymienieckich opuściła dom w grudniu 1958 roku. W latach 70. rodzinie Tymienieckich udało się odzyskać dwór i część gruntów. Niestety, majątek był w opłakanym stanie, a jego odbudowa przerastała możliwości finansowe dawnych gospodarzy.

W 1977 roku dwór został więc sprzedany Naczelnej Organizacji Technicznej, mającej swoją siedzibę w Warszawie. Szybko się okazało, że nowy właściciel nie jest w stanie poradzić sobie z remontem i Chlewiska ponownie pozostały bez inwestora. Obiektem zainteresowała się też Akademia Medyczna w Warszawie, która planowała utworzyć we dworze ośrodek wypoczynkowy dla studentów. Niestety, ona również przegrała walkę z rosnącymi z kosztami renowacji. Przyglądający się poczynaniom kolejnych właścicieli konserwator zabytków postanowił w końcu zainteresować tym miejscem Urząd Wojewódzki w Siedlcach. Jego zabiegi przyniosły skutek. W grudniu 1982 roku dzięki usilnym zabiegom ówczesnego dyrektora Wydziału Kultury i Sztuki Wacława Kruszewskiego, Akademia Medyczna przekazała na rzecz tegoż urzędu nieruchomość w Chlewiskach o powierzchni 2 ha 95 arów wraz z zabytkowym dworem i dwoma stawami. Nazwa „Reymontówka” istnieje od 21 marca 1983 roku, kiedy to Wojewoda Siedlecki nadał ją XIX-wiecznemu dworkowi dla uczczenia państwa Aurelii i Władysława Reymontów. Od 1999 roku dwór i majątek należą do Starostwa Powiatowego w Siedlcach i stanowią jeden z najlepiej utrzymanych tego typu zespołów na pograniczu Mazowsza i Podlasia.